Pytanie „Dlaczego warto czytać?” należy do tej samej kategorii co: „Dlaczego warto jeść ziemniaki?”. W sumie można się obejść bez książek i bez ziemniaków. Można oglądać filmy i jeść ryż. Można słuchać muzyki i wcinać kluski.Można nawet nic nie robić i żywić się koktajlami. Niektórzy jednak po prostu bardzo lubią jeść ziemniaki. I bardzo lubią czytać książki.
Osobiście uważam, że czytanie jest fajne, ale jeśli ktoś uważa, że nie jest, to próby przeciągnięcia go na moją stronę przypominałyby przekonywanie do rudych kobiet faceta, któremu się rude nie podobają.
Ktoś mógłby tu od razu zauważyć, że z książek można się dowiedzieć różnych ważnych rzeczy, ale w większości przypadków tych samych ważnych rzeczy można się dowiedzieć z filmów dokumentalnych, z rozmowy z kimś mądrym, z internetu i tak dalej.
Jedynym zatem argumentem, jaki jestem w stanie podać za czytaniem książek jest fakt, że książki są fajne. Od dziecka czytam bardzo dużo i nie dlatego, że chcę być mądry albo mam zamiar chwalić się przed kolegami, że znam twórczość Lwa Tołstoja. Czytam, bo świetnie się przy tym bawię. Przeżywam przygody, podróżuję, strzelam z karabinu, napadam na pociągi, poluję na bawoły, pilotuję statki kosmiczne, rozbijam się samochodami, rodzę się, umieram, romansuję, zarzynam smoki, jestem bohaterem, łotrem, szpiegiem, królem, żołnierzem, mordercą, prezydentem, Dalajlamą, włóczęgą, carycą Katarzyną, policjantem, złodziejem, Jamesem Bondem, jeżozwierzem, Hannibalem Lecterem, Frodo Bagginsem, Szalonym Kapelusznikiem, Jackiem Ryanem, Tarzanem, Zorro, Sebastianem Greyem, wszystkimi braćmi Karamazow na raz, Harrym Potterem, Hermioną i Ronem, jestem nawet cholernym Lordem Voldemortem. Podróżuję w czasie, mieszkam w oceanach, zieję ogniem, latam. Odwiedzam miasta, które już nie istnieją i planety, które nie istniały nigdy. Żyję tysiące razy.
Jeśli dla kogoś to mało, niech nie czyta książek.
Jakub Małecki, urodzony w 1982 roku w Kole – pisarz, autor książek: Błędy (2008), Przemytnik cudu (2008), Zaksięgowani (2009), Dżozef (2011), W odbiciu (2011), Odwrotniak (2013) i Dygot (2015).
Napisał rownież kilkanaście opowiadań ogłoszonych w prasie i w antologiach. Przełożył z języka angielskiego wiele pozycji, między innymi Brudne wojny Jeremy’ego Scahilla, Paryż wyzwolony Antony’ego Beevora, Moją prawdę Mike’a Tysona i zbiór korespondencji pod tytułem Listy niezapomniane. Publikował w „Newsweeku”, „Polityce”, Angorze”, „Znaku”, „Nowej Fantastyce” i „Tygodniku Powszechnym”.
Laureat nagrody Śląkfa w kategorii „Twórca roku”, dwukrotnie nominowany do Nagrody im. Janusza A. Zajdla. Mieszka w Warszawie, z żoną Martą i zwierzętami.
