Już w najbliższą środę polscy miłośnicy literatury SF i fani serii gier CRYSIS będą mogli oddać się lekturze najnowszej powieści SF Gavina Smitha zatytułowanej CRYSIS: Eskalacja. Książka ta, pomyślana jako fabularny pomost między grą CRYSIS 2 a ukazującą się 21 lutego najnowszą częścią serii – CRYSIS 3 – to zbiór na pozór niezależnych, osadzonych w odrębnych miejscach i czasie opowiadań, które od pewnego momentu zaczynają się przenikać, łączyć i spajać w jedną, wstrząsającą fabułę.
CRYSIS: Eskalacja to z jednej strony lektura obowiązkowa dla fanów CRYSIS-u, którzy znajdą w niej znaczne poszerzenie świata znanego im z gier i przeczytają o nieujętych w rozgrywce perypetiach głównych bohaterów serii: Psycho, Proroka i Alcatraza. Powieść Smitha jest jednak czymś więcej niż tylko fabularną przybudówką do bestsellera Electronic Arts – to pełnokrwisty, świetnie napisany i znakomicie skonstruowany thriller SF; z pewnością przemówi do wyobraźni również i tych miłośników dobrej fantastyki, którzy z grami CRYSIS i wykreowanym w nich uniwersum nie mają zbyt wiele wspólnego.
Tłem opisanych w powieści Smitha wydarzeń jest pogrążający się w korporacyjnym koszmarze świat niedalekiej przyszłości. CELL, wielonarodowościowe megaprzedsiębiorstwo, dąży do przejęcia kontroli nad wszelkimi aspektami życia na ziemi, wprowadzając niepostrzeżenie nową formę ustroju społecznego, którą można określić mianem postkapitalistycznego feudalizmu. Poddanymi CELL stają się nie tylko zadłużone jednostki, ale także borykające się z deficytami budżetowymi rządy państw. Megakorporacja CELL do swoich celów chce dodatkowo wykorzystać potencjał technologii Cepidów – obcych, którzy przed wiekami uczynili z Ziemi swój matecznik, a teraz budzą się do życia.
Ciężka, przygnębiająca, mocna, niepokojąca i niezwykle oddziałująca na wyobraźnię – tymi przymiotnikami można przynajmniej częściowo oddać charakter powieści Smitha; dynamiczne opisy, wyraziste postaci, autentyczny język – wszystko to sprawia, że Eskalację chce się czytać bez przerwy aż do ostatniej strony.
Tymczasem zachęcamy do zapoznania się z kolejnym, drugim już fragmentem książki, świetnie przeczytanym przez Krzysztofa Banaszyka.
{youtube width=”500″}kMXME4XXPhw{/youtube}
Nanoskafander, najwyższa zdobycz technologii armijnego uzbrojenia, spowija czyjeś martwe ciało. Jednak hybryda jako całość żyje, dysponując możliwościami, o których zwykły żołnierz mógłby tylko marzyć. Ale to nie wszystko – w obwodach nanoskafandra zdążyła zapisać się obca osobowość, która ściera się teraz ze wspomnieniami sztucznie wegetującego ciała. Schizofrenia. Dwa rozłączne światy. Jedna hybryda. Ból. Cierpienie. I misja, którą należy wypełnić. Oto drugi fragment książki CRYSIS: Eskalacja.
Gavin Smith
CRYSIS: Eskalacja
Przekład: Przemysław Bielaciński
© 2013 Insignis Media. Wszelkie prawa zastrzeżone
Schizma
Stan Nowy Jork, 2023
– Nazywają mnie Prorokiem. Zapamiętaj mnie.
Czuł chłód przystawionej do głowy lufy automatycznego M12. Dawno już nie miał powodu strzelać z niego do kogoś z CELL czy Cepidów. Nacisk na spust. Gorąco. Zbyt gorąco, by czuć ból. Przez chwilę miał bardzo dziwne wrażenie, że coś rusza się w jego głowie, za oczami – ale tylko przelotnie. Pamiętał, jak osuwa się na kolana. Był już martwy, ale jego mózg wciąż odbierał informacje. Nikt nigdy o tym nie mówił, bo nikt nigdy stamtąd nie wrócił. Ziemia nachyliła się ku niemu, ale zanim upadł na twarz, wszystko spowiła czerń.
Pamiętał rozmowę z Hargreavem. Pamiętał, że nieco później przesłuchiwali go. Nie, to nie był on. On nie żył. Pamiętał, jak wpakował sobie kulkę w głowę. Miał do wyboru – albo to, albo powolną transformację w Cepida, nieuchronne zrakowacenia i obce DNA pożerające jego ciało, zmieniające go w nieludzką maszynę do zabijania.
Skoro był martwy, to czemu biegł przez pustkowie, za plecami mając czarny Nowy Jork, wyciągający ku niebu ruiny wieżowców niczym połamane palce? Krew na rękach nie była dla niego niczym nowym. Kiedy zabił pierwszy raz, był ledwie chłopcem, młodym oficerem. To wydarzyło się w Iraku. Wszystko stało się bardzo szybko, z odległości dwudziestu metrów. Jego pierwszy raz z bliska, z ciepłą krwią na dłoniach, to już Kolumbia. Teraz znów ręce miał zakrwawione, ale przez nanoskafander nie czuł ciepła. Krew lekko parowała w chłodnym powietrzu. Po HUD-zie kombinezonu powoli przewijały się w dół informacje o jej składzie chemicznym. Wiedział wszystko, co można było o niej wiedzieć, za wyjątkiem tego, do kogo należała i jak ten ktoś umarł. Miał jednak świadomość, że tę śmierć zadały jego ręce.
Spękany beton i karłowatą roślinność omiótł snop intensywnego światła. Na widoku pojawił się śmigłowiec szturmowy, za nim kolejny. HUD skafandra wyświetlił informacje o modelu helikoptera, jego uzbrojeniu i możliwościach. Prorok słyszał rozmowy pilotów z kontrolą naziemną. Najemnicy CELL, bawiący się w żołnierzy za pieniądze większe niż te, które szły na prawdziwe wojsko. Szukali zbiegłego nanoskafandra. Osobnika o imieniu Alcatraz. Kim jest, kurwa, Alcatraz?, zdziwił się Prorok. Potem przypomniał sobie chłopaka, którego wyciągnął z rzeki. Wrak USS „Nautilus”. Zimny dotyk lufy M12 na głowie.
– Cholera. Nie żyję – powiedział do siebie Laurence Barnes, zwany Prorokiem, ale nie przestał biec. Aktywował tryb maskujący i pole soczewkujące zakrzywiło wokół niego promienie światła. Zniknął, zanim ostry, błękitny snop reflektora omiótł miejsce, w którym był jeszcze przed chwilą.
Zmienił się w ducha.
* * *
– Dobra, wychodzę.
– Chyba obaj wiemy, że tak się nie stanie.
– Mam swoje życie… Rodzinę.
Przesłuchujący zerknął w papiery.
– Doprawdy? Z tego, co mówiłeś…
– Zdaje ci się, że mnie znasz, Roger?
Prorok zatrzymał film, który odtwarzał na HUD-zie nanokombinezon. Wiedział już, jak się potoczy ta historia. Leżał w kanale, starając się ukryć swoją sygnaturę cieplną przed czujnikami termograficznymi, których na pewno używali piloci śmigłowców CELL.
Wiedział już, kogo zabił. Rogera. Gościa, którego CELL, czy cholera wie kto przysłał, żeby przesłuchał go po katastrofie, jaką zakończyła się ostatnia operacja w Nowym Jorku.
Pamiętał zarazę, kwarantannę. Pamiętał, jak poproszono CELL, by w roli wojskowego podwykonawcy korporacja zaprowadziła w mieście stan wyjątkowy. Pamiętał, jak na niego polowali. Pamiętał też Cepidów. Tych samych obcych, z którymi po raz pierwszy zetknął się na Pacyfiku, na wyspie Lingshan. Przypominających mątwy kosmitów, obleczonych w machiny wojenne, które stopniem technologicznego zaawansowania biły na głowę najlepszy ówczesny ziemski sprzęt wojskowy. Pamiętał, jak jego skafander scalił się z ich technologią. To nie był ostatni raz.
Części spośród tych zdarzeń był świadom, jeśli nie on sam, to przynajmniej był ich świadom kompozyt jego i Alcatraza, teraz jednak wspomnienia się poszatkowały. Wydarzenia rozgrywały się jak dwa nagrania tej samej sytuacji, nałożone jedno na drugie i nie do końca zsynchronizowane.
To nie koniec. Im dalej cofał się w przeszłość, tym było gorzej. Pamiętał Lingshan, ale jakimś cudem odbywał równocześnie szkolenie SERE w Brunswick w Maine. Pamiętał Kolumbię, ale w tym samym czasie uciekał ze szkoły i włóczył się z kumplami. Pamiętał Irak i jednocześnie czytanie komiksów, jazdę na rowerze, włamanie do jakiegoś oceanarium. Pamiętał obóz dla rekrutów i mamę wpajającą mu bojaźń bożą. Problem w tym, że matka ze wspomnień, nałożona teraz na piekło szkolenia rekrutów, była biała. A pani Barnes z całą pewnością biała nie była.
Dochodziły do niego również i inne sygnały. Strach przed położeniem się w ciemnej wodzie kanału – skąd się to wzięło? Głowa Proroka zdawała się pękać. Ból atakował jak palące, białe światło za oczami. Był pewny, że z uszu pod hełmem cieknie mu krew, ale przecież trupy nie krwawią. Może to kombinezon wrasta mi w głowę, żeby mnie naprawić, pomyślał. Skafander powinien być w stanie zakomunikować mu, co się dzieje, co jest przyczyną bólu, ale jego medyczne odczyty wydawały się sprzeczne.
Prorok wiedział, że to wszystko nie ma znaczenia. Jedynym, co się teraz liczyło, była misja. To, co wiedział. Co widział tam, na Lingshan, w lodzie. Wiedział, że to jeszcze nie koniec. Kiedy przystawił sobie karabin do głowy, zrobił to z powodu choroby; powtarzał sobie, że nie ma wyboru. Odsuwał od siebie myśl o tym, jak bardzo dotyk chłodnego metalu kusił go obietnicą upragnionego odpoczynku.
Wrzasnął z bólu. Zalała go czerń.
